Na mijn opleiding Food Innovation aan de HAS in Den Bosch heb ik tien jaar lang op Marketing- en Salesafdeling gewerkt in de voedingsmiddelenindustrie. Begonnen bij een bedrijf in vruchtensappen en daarna geswitcht naar een groter bedrijf in winegums, drop en fudge. Maar al snel begon er iets te knagen; haal ik genoeg voldoening uit mijn werk als ik ongezonde producten aan de man breng?

Vanuit daar maakte ik de switch naar het verkopen van duurzame vleesvervangers bij een start up. Ik verkocht een duurzaam product met een mooi verhaal aan supermarktketens. Toch bleef het knagen. Onderaan de streep wordt er in de wereld van supermarkten, ondanks alle duurzaamheidsdoelstellingen, (bijna) altijd gekozen voor de commercieel interessante optie i.p.v. voor de écht gezonde en duurzame optie. Aan de ene kant logisch, er moet wel geld verdiend worden, maar aan de andere kant kampt ruim 50% van de volwassen Nederlanders met overgewicht, leven we steeds ongezonder en worden we steeds zieker.

Zelf zat ik bijna de hele week binnen op kantoor. Bellen, mailen, meetings via Teams en ik merkte dat ik na weer een week achter mijn laptop, ondanks alle leuke collega’s, toch duf en vermoeid naar huis ging. Ik wist dat die nieuwe baan helaas nog steeds niet was wat ik precies zocht. Na verder oriënteren, dagen meelopen in andere bedrijfstakken, erachter komen waar ik dan wel energie van krijg en hoe ik daar mijn werk van kan maken kwam ik het concept van een zelfoogsttuin tegen. Hier was ik direct enthousiast over omdat het zowel mentaal als fysiek bijdraagt aan een gezonde levensstijl. Volwassenen en kinderen komen, in hun vaak hectische levens, tot rust door het zelf oogsten in de natuur. Ze leren waar hun voedsel vandaan komt, hoe het groeit, eten gevarieerder, verser, lokaler en gezonder.

Zelf krijg ik veel energie van het zelf ondernemen, heel de week buiten aan het werk zijn en bovenal Pluckers zien genieten van het oogsten en het koken met verse seizoensgroenten. De afwisseling tussen praktisch- en denkwerk bevalt enorm goed. Het duurde tot mijn 30e om erachter te komen dat, als dochter van een hovenier en bloemist, de appel niet ver van de boom valt.